تنگی کانال نخاعی و ورزش درمانی

طی مطالعه ای که در سال 2018 انجام شد ، تمرینات درمانی شامل ورزش های کششی و قدرتی (تصویر) و آموزش سبک زندگی و پوسچر مناسب (وضعیت اسکلت بدن) با عمل جراحی روی حدود 900 بیمار دارای تنگی کانال نخاعی مقایسه شد. در این مطالعه نشان داده شد ورزش درمانی نسبت به جراحی تاثیر بسزایی دارد و از جراحی نتایج بهتری دارد و البته در چند مقاله با همین تعداد بیمار نشان داده شد که هیچ تفاوتی بین افرادی که جراحی شدند و بیمارانی که پروتکل ورزش درمانی بر روی آنها اجرا شد وجود نداشت و دلیل بر جراحی نیست زمانی که قرار است تفاوت و بهبودی ایجاد نشود .

بیماران مسن بودند و این یعنی افرادی که جوان یا ورزشکار بودند جز این بیماران نبودند و سن بالا (بیش از 65) و دارای بیماری های زمینه ای هستند ، زمانی که ورزش درمانی روی این افراد تاثیر گذار باشد قطعا روی بیمارانی که جوان هستند و دارای عضلات قوی تر و اسکلت سالم تری هستند تاثیربیشتری دارد.

تنگی کانال به معنای اشغال کانال نخاعی توسط دیسک ، لامینا، زائده شوکی میباشد که باعث فشار آوردن به نخاع می شود و این مسئله باعث افزایش درد و در مراحل پیشرفته بی حسی و به مرور در آخرین درجات باعث آتروفی عضلات (لاغری) ، بی اختیاری ادرار و در نهایت فلجی می شود. این تنگی کانال می تونه به دو دسته تقسیم بندی بشه....

سنترال یا مرکزی، لترال یا جانبی.

سنترال : احاطه نخاع و کاودا اکوینا (شبه نخاع) و تحت فشار قرار دادن نخاع توسط دیسک ها ، لامینا ، لیگامان یا رباط های طولی و ....

لترال: این نوع تنگی کانال ناشی از فشار یک طرفه به نخاع می باشد که البته میتونه دلایل یکسانی داشته باشه و فقط نوع فشار به نخاع مهمه در لترال و معمولا سنترال خطرناک تره چون باعث فشار بیشتر و گاها قطعی نخاع می شود.

منابع